• Hans Veneklaas (theatertechnicus): “Een diepe indruk maakte Frederique met haar voorstelling Aardmantel. Een geweldige tekst, intiem en uit het hart gespeeld. En op een heel mooi plekje! Ik vond het zo indrukwekkend dat ik de voorstelling direct een tweede keer wilde zien.”

Het begint met het beeld van een houten kist aan de voet van een boom, waaruit een grote witte hand tevoorschijn komt. Een hand van met aarde bespikkelde boomwortels. De hand verkent de ruimte en er speelt klarinet muziek. Langzaam volgt het lichaam van een mens in PostNL kostuum. De postbezorger kijkt de mensen en de bomen voor een moment in stilte aan en begint te vertellen. Ze verwijst van de stilte in het woud naar de geluiden en de stemmen van de stad. Ze wekt de indruk op een willekeurige dag van haar route te zijn afgedwaald, met een tas vol brieven om haar schouder en daar nu al voor langere tijd te vertoeven terwijl ze steeds dieper in gedachten verzinkt. “Het is alsof ik steeds dieper in mijn post wegzak, alsof ik tussen de regels van de brieven door val, hier in dit woud. Hoe lang is het geleden? De stad? De gedachten in de stad? De blauwe brieven? Een andere geur dan hars en mos? 
De bomen…..zij maken dit papier! Zij reiken hun takken naar ons uit! Zij geven ons adem, ze geven een manier om op te schrijven… uit te drukken dat-”    En dan stokken haar woorden en lijkt het onmogelijk verder te spreken. Tenslotte gaat ze dan maar zingen. Ze zingt de eerste regels van het lied “Across the universe’ van The Beatles: Words are flowing out like endless rain into a paper cup, They slither while they pass, they slip away across the universe. Pools of sorrow, waves of joy are drifting through my open mind, Possessing and caressing me……………..”